Heet leed dat ziekenhuis heet (2)

Klein Bier, zouden de Duitsers zeggen, maar wel exemplarisch. Het leek me handig mijn moeder even te introduceren bij haar nieuws huisarts. Dus maar meteen een afspraak gemaakt. En omdat ik wel voor efficiënt en doelmatig ben, ontwikkelde ik zelf ook een aandoening zodat we twee consulten in één bezoek konden onderbrengen.

Mijn aandoening bestond uit een onderbeen dat 'overnight' Zeppelin-achtige aspiraties bleek te hebben ontwikkeld. In gewonemensentaal: mijn ene onderbeen was dubbel zo dik als het andere. Behalve dat het er niet uitzag, deed het pijn en riepen alle vrouwen in mijn omgeving dat ik naar de dokter moest/dat ik maar nódig zo door moest gaan/dat het geamputeerd zou moeten worden/dat ik dood ging. Zelf vreesde ik een spontane beenexplosie en was ik al stiekem op zoek naar houtkleurig hout voor een DHZ-prothese.

Invalidenparkeerplekken
Tijdens het consult suggereerde de arts dat het een trombosebeen was. Omdat ik dat een aandoening vind voor zielige oude knakkers, wees ik die diagnose af en bovendien was het been net rood. Maar alle andere opties vielen eigenlijk ook af en dus moest ik acuut naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek waarbij gericht gekeken zou worden naar trombose en of indicaties voor een ontsteking.

Dus toog ik met moeder en been naar het ziekenhuis. Omdat we beiden erg moeizaam liepen meende ik te weten dat we recht hadden op twee invalidenparkeerplekken, maar in alle bescheidenheid besloot ik er slechts één in bezit te nemen. Keurig een parkeerkaart ingesteld en toch maar even de receptie gemeld dat ik...

Ruptuur
Maar nee, de dames konden geen ontheffing uitschrijven en ik riskeerde een boete van €365 en dus kon ik beter helemaal achterin mijn auto parkeren en weer terug naar de receptie hinken met dat been waarvan niemand  nog kon weten of ik het ueberhaupt wel mocht gebruiken. En dan uiteraard na het prikken weer diezelfde martelgang. En je zou toch denken dat dit soort situaties elke dag wel een keert voorkomt.

En ja, ik snap best dat je vooral moet voorkomen dat zo'n receptioniste zelf dingen mag gaan doen, want voor je het weet gaat ze er misbuik van maken, zo zijn ze wel, die "dames". Wat een land.

De uitslag van de bloedtest bleek wel/niet op trombose te duiden en dus kon ik na thuiskomst meteen weer naar het ziekenhuis voor een echo. Dat verliep heel soepel en was niet onaangenaam. De laborante kon wel zeggen dat het geen trombose was, maar wilde of mocht niet zeggen dat het een ruptuur van een baker's cyste betrof*.


*mag u opzoeken

Heet leed dat ziekenhuis heet

Operaties hakken er altijd stevig in, maar bij iemand die aan dementie lijdt nog net een paar tikjes meer. Dus trof ik mijn moeder de eerste ochtend na opname gefixeerd in haar bed aan. Verder was ze nogal versuft door de haldol.

Dat fixeren doet nogal Zuid-Amerikaans aan, met een band om het middel en banden om de polsen. Je waant je meteen in Guantanamo Bay. Toen ik aangaf dat die banden wel los mochten omdat ik er toch bij was, bleek dat het 'ontfixeren' nog een hele klus is. Je moet er niet aan denken waar dat toe leidt in geval van brand.

Fax
Nog zoiets raars. Bij het ontslag kreeg ik geen medicijnen mee, maar wel een ontslagrecept dat we bij de apotheek dienden in te leveren. In ons geval dus bij de apotheekhoudende huisarts, maar die bleek een deel van de medicatie niet in huis te hebben en omdat noch mijn moeders eigen huisarts betrof noch haar eigen apotheek bleek het op orde krijgen van de gegevens nog een hele klus en dat leidde ertoe dat er een gat viel in de medicatie.

Het overschrijven van de huisarts en de apotheek was al evenmin een sinecure, met als meest opvallende detail dat de apotheek haar gegevens per fax moest opsturen. Was zelf al haast vergeten dat die dingen bestonden, maar de apothekersclub liet - nog geen week later - in een persbericht weten dat zij hun ICT goed op order hebben, in tegenstelling tot de huisartsen en ziekenhuizen. We zullen maar zeggen, eigen stoepje veegt het lekkerst schoon.

De praktijk

Mijn moeder heeft inmiddels haar intrek genomen in de blokhut op het erf. Uiteraard ging het niet helemaal zoals bedacht, want er kwam een gebroken heup aan te pas. Ik was nog net niet klaar met de ekektriciteit, de plinten, het plafond.... toen mijn moeder thuis viel en met een gebroken heup in een Rotterdams ziekenhuis belandde. Dat dit ziekenhuis niet met naam en toenaam wordt genoemd, heeft een reden.

Toen ik bij de spoedeisende hulp arriveerde was mijn moeder gelukkig 'bekend' en ik kon haar vinden op kamer 4. Eenmaal door de sluis zag ik achter een een ruimte met heel veel ramen een kamer met een grote "4". Daar lag mijn moeder inderdaad, moederziel alleen en zo te zien was ze overleden. Toen ik beter keek, bleek ze toch nog te ademen.

In de genoemde ruime met al die ramen - het leek een soort aquarium - was veel personeel aanwezig en allemaal waren ze druk in de weer met schermen of met elkaar. Het kostte verbazingwekkend veel moeite om iemands aandacht te vangen. Toen ik eindelijk iemand bereid had gevonden me te woord te staan, bleek dat ze pas binnen was en niets kon zeggen over mijn moeder.

Na nog een keer tien minuten was er iemand die me kon zeggen dat de rechterheup was gebroken en dat er een prothese geplaatst zou worden. Dat zou dan de volgende dag moeten plaatsvinden. In werkelijkheid duurde het nog een dag langer.

Dat laatste kan gebeuren, hoewel het in dit geval wel erg slecht uitkwam, dat mijn reeds wat magere moeder, nog een dag langer moest vasten. Wat ik toch wel tamelijk idioot vind is dat een spoedeisende hulp ontredderde familieleden niet standaard opvangt en begeleid. Je zou toch zeggen dat er per patiënt zich gemiddeld 1,3 persoon met dichtgeknepen keel en andere stressverschijnselen komt melden.

Maar goed, kennelijk is dit onderdeel van de zorg geen corebusiness of staat er geen adequate vergoeding tegenover..

Het mag!

Het SVB is echt raar. Er was een budgettekort ontstaan omdat ik - hardnekkig als ik ben - naast het minimale aantal reguliere uren en extra uren had opgevoerd. Die waren ook netjes uitbetaald. Het gevolg leek te zijn dat de SVB weigerde €213 over te maken omdat dat tekort van €16,20 eerst aangevuld moest worden. Van dat bedrag snapte ik overigens minder dan niets, want het stemde niet overeen met de extra kosten die ik in rekening had gebracht.

Op zich al een tamelijk idiote denkwijze dat je toestemming moet krijgen je eigen budget aan te vullen, maar die €16,20 was overkomelijk en soms ben ik óók plooibaar. Dus of die mevrouw me dan even een rekeningnr en een kenmerk wilde opgeven zodat ik dan ter stond zou kunnen doen. Maar, nee ik diende een formulier op te sturen waarin ik om toestemming verzocht geld tbv het betreffende budget over te maken en dan zou ik na vijf dagen uitsluitsel krijgen. Braaf gedaan allemaal, maar ik kreeg geen toestemming omdat ik een zakelijk rekeningnummer had opgegeven en dat mag niet. Er staat alleen niet op het formulier dat dat niet mag. Je moet 'slechts' een bankrekeningnummer opgeven dat van de budgethouder of de vertegenwoordiger is en daarnaast ook de tenaamstelling.

Obstructie

Nieuw formulier ingediend met de bankrekening van mijn moeder erop en mijn handtekening eronder. Over dat laatste toch nog maar even nagebeld, maar dat mocht dan weer wel en sterker nog, de toestemmingsbrief was al onderweg. Maar ondertussen wel een klacht ingediend, want ik vond dit alles nogal bezopen en toch alle kenmerken dragen van een ergerlijke vorm obstructie.

Maandag werd ik gebeld door een klachtenmevrouw van de SVB. Die constateerde als eerste dat die €16,20 niet kon kloppen, moest iets van €120 zijn. Maar aan die regel kon ze helemaal niks doen. Nee, dat snapte ik ook wel, maar was het dan geen zaak zoiets te escaleren naar het betreffende niveau? En kunt u me echt niet meer vertellen dan dit? Is er niet iets van een argument zodat ik tenminste een beetje kan begrijpen waarom iemand dit zo heft bedacht? Ja, dat kon ze best. Het was namelijk de regel. Aha, de reden voor de regel is de regel. En als ik dat een cirkelredenatie noem? Kreeg ik zowaar toestemming voor. Ze stond me ook nog toe het met de ombudsman op te nemen.

Eergisteren

Eergisteren een brief van de SVB. Datum 12 februari. Onderwerp budgettekort en of ik maar toestemming wilde vragen om €16,20 over te maken zodat de zorgverlener uitbetaald kan worden. Weer gebeld. Nee, dat is inderdaad wel gek en u had al gebeld zie ik en het bedrag klopt ook niet... Moest maar weer een nieuw formulier aanvragen en opsturen, maar die betaling kon ik wel vast in orde maken [nu ineens wel..] Moest ik op het overschrijvingsformulier (mijn moeder doet niet aan onlinebankeren) bij het kenmerk invullen: Vrijwillige storting klantnr123456budgetwmobg. Maar mevrouw, dat past helemaal niet in die hokjes die op dat formuliertje staan...!

Gisteren twee brieven van de SVB, eentje van 20 en eentje van 23 februari, maar verder is de inhoud nagenoeg identiek. Ik mag €16,20 overmaken volgens de procedure die me reeds bekend is... Er staat niet op vanaf welk bankrekeningnummer dat dient te geschieden, dus toch maar gewoon vanaf mijn eigen zakelijke nummer overgemaakt...

Soms krijg ik er haast de slappe lach van.

Made in Absurdistan

Ik dacht dat het niet gekker kon, maar dat moet je dus nooit denken. Dat je toestemming moet vragen om geld te mogen storten op de rekening van je moeder, zodat een zorgverlener betaald kan worden die haar werk voor een grijpstuiver moet doen.. het heeft allemaal een hoog 'made in Absurdistan-gehalte'.

Maar vechten tegen bureaucratische windmolens heeft meestal weinig zijn en dus hebben ik braaf een Verzoek om toestemming voor vrijwillige storting ingevuld en opgestuurd. Omdat ze aangeven vijf dagen verwerkingstijd nodig te hebben heb ik op de zesde dag maar eens gebeld.

HET VERZOEK IS AFGEWEZEN. Ik had een privérekeningnummer moeten invullen en niet dat van mijn bedrijf. Want nu kunnen we het niet controleren meneer... Niet dat dat ergens op het formulier vermeld staat, sterker nog, er is een verplicht veld voor de tenaamstelling. En.... dan... nóg! Je zou zeggen, geld is geld! Al komt het van de paus zelve, maar nee, het moet afkomstig zijn van de budgethouder of de wettelijk vertegenwoordiger. Dat het zakelijke rekeningnummer van niemand anders is dan van die wettelijk vertegenwoordiger mocht de SVB-telefoniste niet vermurwen. Regels zijn regels en ze had ze zelf ook niet verzonnen en ze ging er verder niet op in.

En dan nog iets... Datzelfde SVB moest een hele reeks betalingen 'inhalen'. De bedragen lopen uiteen van iets meer dan €50 tot iets meer dan €200. Je zou zeggen, dan probeer je de schade zo gering mogelijk te houden. Hoewel nog steeds onbillijk, toon je je dan nog een beetje van je redelijke kant. Maar zelf dat niet, ze 'gijzelen' simpelweg het hoogst mogelijke bedrag.

Bureaucratenidiotie

De Sociale Verzekeringsbank is kennelijk erg gecharmeerd van Kafka. Zo zit degene die mijn moeder zorg verleent al heel lang op een eental betalingen te wachten. In totaal gaat het om bijna duizend euro. Inmiddels zou het leeuwendeel onderweg zijn naar haar rekening. Ik schreef al eerder over de papierwinkel die nodig was om dát voor elkaar te krijgen. Ik was er serieus van overtuigd dat een uitbundiger vorm van bureaucratenidiotie niet tot de mogelijkheden behoorde.

Moet je dus nooit denken. Omdat op het budgetoverzicht niet valt op te maken hebben we maar weer eens gebeld met de SVB. Mij werd verzekerd dat het nu echt allemaal in order was, al moest worden toegegeven dat dat niet echt duidelijk werd uit het budgetoverzicht. Bovendien stond er op dat overzicht, "U heeft onvoldoende budget om de declaraties te kunnen betalen."

Moegestreden
Het bleek dat er 'te veel' was gedeclareerd en dat dat eerst aangezuiverd moet worden voordat een van de betalingen gedaan kan worden. Mijn moeder blijkt voor iets meer dan €15 in de min te staan en 'dus' wordt iets meer dan €200 niet uitbetaald..

Omdat je je na zoveel onverkwikkelijkheden soms wat moegestreden kan voelen heb, ben je soms wat toegeeflijker dan anders. Het antwoord op de vraag, "Geef me even de gegevens, dan maak ik dat bedrag nú over, want het lijkt me niet zinvol die mevrouw nóg langer te laten wachten.' Het betreft, voor alle duidelijkheid, een nabetaling over de periode september/januari...

Verzoek om toestemming voor vrijwillige storting
Maar dat gaat zomaar niet. Daartoe moet je eerst een "Verzoek om toestemming voor vrijwillige storting" downloaden, invullen, printen, ondertekenen, scannen en uploaden." Daarna rekent het SVB met vijf dagen verwerkingstijd, waarna de toestemming wordt verleend, dan pas mag je het geld overmaken. Ook dat laatste zal wel enige verwerkingstijd vergen.

Dat laatste gaat ook niet heel snel constateer ik net, want het bedrag van ongeveer €800, dat vrijdag zou zijn overgemaakt, is nog niet gearriveerd.

Obstructie
Dat je de SVB niet gewoon uitkeert en daarbij een eventueel tekort op het budget in mindering brengt is volslagen krankzinnig. Het slaat nergens op en brengt mantelzorgers, die een minimale vergoeding krijgen (€13,36 inclusief alles), terwijl ze daadwerkelijk helpen de kosten van de zorg binnen de perken te houden, in de problemen. Dat de SVB budgethouders toestemming laat vragen hun eigen geld aan hun eigen budget toe te voegen voordat ze een betaling doen, lijkt niets meer of minder dan een kwalijke vorm van obstructie.

Ik kon het niet nalaten dat te melden aan de SVB-dame die ik aan de telefoon had. Ze was gelukkig zo eerlijk toe te geven dat ze het ook niet uit kon leggen.

DDR-cloaca

Ik hang niet graag korzelig op, maar zojuist had ik een dame van de SVB aan de lijn die er "single handed" in is geslaagd mijn humeur (in de ochtend altijd optimaal) dusdanig aan te tasten, dat ik na het ophangen in de tuin wat dingen heb geroepen ordegrootte: vrouwelijke reproductieve istrumentaria in een oudtestamentische context. Enfin.

Ter verdediging, je moet zulke dingen altijd in een context plaatsen, want anders lijk je voor de buitenwacht al snel een geestelijk gehandicapte, is het natuurlijk een lange optelsom van onverkwikkelijkheden die maakte dat ik wat van de mij zo kenmerkende beheersing ben verloren.

Niet naar verhouding aangepast

Medio september ontvingen we de beschikking voor huishoudelijke hulp en begeleiding voor mijn moeder. Meteen bezwaar aangetekend omdat het veel te weinig uren betrof. Begin december (reeds) hoorzitting, waarbij ik zonder veel tegenwerpingen in het gelijk werd gesteld. Begin januari maar eens gaan bellen waarom er nog niets bij de SVB aangepast leek te zijn, of ik daar zelf iets moest doen etc. Zou allemaal goed komen.

Eind januari bleek dat niet zo te zijn, de aangepaste beschikking was nog niet bij de SVB. Paar dagen later de man van de gemeente maar weer gebeld en toen was hij net aan het uploaden. Ondertussen ontdek ik dat er twee maanden maar de helft is uitbetaald... Foutje van de gemeente bleek later. De SVB wil bijna elke keer geen informatie verstrekken want ik sta niet bekend als wettelijk vertegenwoordiger...

Iedere keer beloven ze een formulier te sturen zodat dat aangepast kan worden. Uiteindelijk blijkt dat formulier op de site te staan. Dus ingevuld en vamorgen ge-upload en meteen gebeld - er was aangegeven dat er weliswaar vijf werkdagen staan voor de verwerking, maar dat als het is ge-upload ze me wel willen helpen. Niet dus. Maar ik had wel graag antwoord op de vraag waarom er nu nog steeds een maand niet is betaald (a) en bij wat ze bedoelen met (brief van 2 februari) "wij willen u erop wijzen dat het loon niet naar verhouding is aangepast." 

Fysiek in de buurt

Ik had een wijzigingsformulier opgestuurd en daar de uren op aangepast, maar aan de vergoeding per uur is niets veranderd. Wilde weten of ik dat wél had moeten invullen, maar daarover mag ze niks zeggen want dat is het prerogatief (mijn woord) van de budgethouder. 'MEVROUW, het gaat niet over iets specifieks, iets dat de privacy zou kunnen betreffen, maar over een systeem, een algemeen formulier dus dat kunt u me best vertellen.' 'U kunt het nu wel op een andere manier vragen, maar u begrijpt geloof ik niet dat ik u dat niet mag vertellen...' Had ze helemaal gelijk in. Dus nu moet ik helemaal naar Spijkenisse rijden - want als mijn moeder fysiek in de buurt is, mag het wel - of ik moet vijf werkdagen wachten. DDR-cloaca!