Mijn moeder heeft inmiddels haar intrek genomen in de blokhut op het erf. Uiteraard ging het niet helemaal zoals bedacht, want er kwam een gebroken heup aan te pas. Ik was nog net niet klaar met de ekektriciteit, de plinten, het plafond.... toen mijn moeder thuis viel en met een gebroken heup in een Rotterdams ziekenhuis belandde. Dat dit ziekenhuis niet met naam en toenaam wordt genoemd, heeft een reden.
Toen ik bij de spoedeisende hulp arriveerde was mijn moeder gelukkig 'bekend' en ik kon haar vinden op kamer 4. Eenmaal door de sluis zag ik achter een een ruimte met heel veel ramen een kamer met een grote "4". Daar lag mijn moeder inderdaad, moederziel alleen en zo te zien was ze overleden. Toen ik beter keek, bleek ze toch nog te ademen.
In de genoemde ruime met al die ramen - het leek een soort aquarium - was veel personeel aanwezig en allemaal waren ze druk in de weer met schermen of met elkaar. Het kostte verbazingwekkend veel moeite om iemands aandacht te vangen. Toen ik eindelijk iemand bereid had gevonden me te woord te staan, bleek dat ze pas binnen was en niets kon zeggen over mijn moeder.
Na nog een keer tien minuten was er iemand die me kon zeggen dat de rechterheup was gebroken en dat er een prothese geplaatst zou worden. Dat zou dan de volgende dag moeten plaatsvinden. In werkelijkheid duurde het nog een dag langer.
Dat laatste kan gebeuren, hoewel het in dit geval wel erg slecht uitkwam, dat mijn reeds wat magere moeder, nog een dag langer moest vasten. Wat ik toch wel tamelijk idioot vind is dat een spoedeisende hulp ontredderde familieleden niet standaard opvangt en begeleid. Je zou toch zeggen dat er per patiënt zich gemiddeld 1,3 persoon met dichtgeknepen keel en andere stressverschijnselen komt melden.
Maar goed, kennelijk is dit onderdeel van de zorg geen corebusiness of staat er geen adequate vergoeding tegenover..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten