Operaties hakken er altijd stevig in, maar bij iemand die aan dementie lijdt nog net een paar tikjes meer. Dus trof ik mijn moeder de eerste ochtend na opname gefixeerd in haar bed aan. Verder was ze nogal versuft door de haldol.
Dat fixeren doet nogal Zuid-Amerikaans aan, met een band om het middel en banden om de polsen. Je waant je meteen in Guantanamo Bay. Toen ik aangaf dat die banden wel los mochten omdat ik er toch bij was, bleek dat het 'ontfixeren' nog een hele klus is. Je moet er niet aan denken waar dat toe leidt in geval van brand.
Fax
Nog zoiets raars. Bij het ontslag kreeg ik geen medicijnen mee, maar wel een ontslagrecept dat we bij de apotheek dienden in te leveren. In ons geval dus bij de apotheekhoudende huisarts, maar die bleek een deel van de medicatie niet in huis te hebben en omdat noch mijn moeders eigen huisarts betrof noch haar eigen apotheek bleek het op orde krijgen van de gegevens nog een hele klus en dat leidde ertoe dat er een gat viel in de medicatie.
Het overschrijven van de huisarts en de apotheek was al evenmin een sinecure, met als meest opvallende detail dat de apotheek haar gegevens per fax moest opsturen. Was zelf al haast vergeten dat die dingen bestonden, maar de apothekersclub liet - nog geen week later - in een persbericht weten dat zij hun ICT goed op order hebben, in tegenstelling tot de huisartsen en ziekenhuizen. We zullen maar zeggen, eigen stoepje veegt het lekkerst schoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten