Heet leed dat ziekenhuis heet (2)

Klein Bier, zouden de Duitsers zeggen, maar wel exemplarisch. Het leek me handig mijn moeder even te introduceren bij haar nieuws huisarts. Dus maar meteen een afspraak gemaakt. En omdat ik wel voor efficiënt en doelmatig ben, ontwikkelde ik zelf ook een aandoening zodat we twee consulten in één bezoek konden onderbrengen.

Mijn aandoening bestond uit een onderbeen dat 'overnight' Zeppelin-achtige aspiraties bleek te hebben ontwikkeld. In gewonemensentaal: mijn ene onderbeen was dubbel zo dik als het andere. Behalve dat het er niet uitzag, deed het pijn en riepen alle vrouwen in mijn omgeving dat ik naar de dokter moest/dat ik maar nódig zo door moest gaan/dat het geamputeerd zou moeten worden/dat ik dood ging. Zelf vreesde ik een spontane beenexplosie en was ik al stiekem op zoek naar houtkleurig hout voor een DHZ-prothese.

Invalidenparkeerplekken
Tijdens het consult suggereerde de arts dat het een trombosebeen was. Omdat ik dat een aandoening vind voor zielige oude knakkers, wees ik die diagnose af en bovendien was het been net rood. Maar alle andere opties vielen eigenlijk ook af en dus moest ik acuut naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek waarbij gericht gekeken zou worden naar trombose en of indicaties voor een ontsteking.

Dus toog ik met moeder en been naar het ziekenhuis. Omdat we beiden erg moeizaam liepen meende ik te weten dat we recht hadden op twee invalidenparkeerplekken, maar in alle bescheidenheid besloot ik er slechts één in bezit te nemen. Keurig een parkeerkaart ingesteld en toch maar even de receptie gemeld dat ik...

Ruptuur
Maar nee, de dames konden geen ontheffing uitschrijven en ik riskeerde een boete van €365 en dus kon ik beter helemaal achterin mijn auto parkeren en weer terug naar de receptie hinken met dat been waarvan niemand  nog kon weten of ik het ueberhaupt wel mocht gebruiken. En dan uiteraard na het prikken weer diezelfde martelgang. En je zou toch denken dat dit soort situaties elke dag wel een keert voorkomt.

En ja, ik snap best dat je vooral moet voorkomen dat zo'n receptioniste zelf dingen mag gaan doen, want voor je het weet gaat ze er misbuik van maken, zo zijn ze wel, die "dames". Wat een land.

De uitslag van de bloedtest bleek wel/niet op trombose te duiden en dus kon ik na thuiskomst meteen weer naar het ziekenhuis voor een echo. Dat verliep heel soepel en was niet onaangenaam. De laborante kon wel zeggen dat het geen trombose was, maar wilde of mocht niet zeggen dat het een ruptuur van een baker's cyste betrof*.


*mag u opzoeken