Een indicatie is pas een indicatie als...

Tijdens een hardnekkige worsteling met de gemeente over de Wmo/PGB bedacht ik me ineens dat ik in het begin van het traject iets had gelezen over de Wet langdurige zorg (WLZ). Na wat spitwerk werd me snel duidelijk dat, gezien de klachten van mijn moeder, dit veel meer op haar van toepassing was dan een beetje begeleiding en huishoudelijke taken via de Wmo.

Na wat verder zoeken ontdekte ik de site van het CIZ waarop werd aangegeven hoe een PGB voor langdurige zorg aangevraagd kan worden. Overigens raakte ik wel even in verwarring omdat ik er zowel een route was via een PDF-document, met een hele reeks detaillistische vragen en een route via een website die veel beknopter was.

Niet heel handig
Toch maar even gebeld. Ik kon zowel de ene als de andere route volgen. Maar ik moest bij de website-versie wel in de gaten houden dat ik moest afsluiten door op de knop "indienen" te drukken. Er werd bij verteld dat vorig jaar 465 mensen vergeefs hadden zitten wachten omdat ze dat waren vergeten.

Toen ik klaar was om de knop "indienen" aan te klikken kon ik hem echter niet vinden. Wel stond er een een rood slangetje onder een de ingevulde mailadressen. Daar was niets fout aan, maar toen ik erop klikte dook uit het niets de knop "indienen" op. Toch maar het CIZ gebeld om aan te geven dat dat niet heel handig was.

Overigens ging de aanvraag een dag later de deur uit dan bedoeld want vlak voordat ik op "indienen" wilde drukken belde mijn moeders huisarts. Ik moest de aanvraag nog niet indienen, want ik had geen indicatie... Ik dacht dat wel te hebben, want ik had een document van zeven pagina's, opgesteld door een geriatrisch-psycholoog in opleiding waarin precies werd aangegeven wat mijn moeder schortte.

Juni tot januari
Maar dat bleek een voorlopig document te zijn. 'Ja maar, dat staat er helemaal niet op!' Volgens de huisarts was dat wel zo, maar een indicatie was een document van maar één A-4tje en niet dit rapport. En zonder dat A-4tje ging het CIZ niks doen. Maar ze hadden het betreffende instituut gebeld en ze duidelijk gemaakt dat ze ernstig hadden gefaald en dat het allemaal veel te lang duurde.

De volgende dag kreeg ik inderdaad de indicatie, via de case manager, en kon de aanvraag de deur uit. Binnen zes weken zou er een intakegesprek plaatsvinden.. Na acht weken maar eens gebeld. Het bleek druk te zijn, maar binnen twee weken kon het gesprek plaats vinden.

Voor de goede orde, het onderzoek door de psycholoog had plaats in juni. In juli was er een terugkoppeling, in augustus ontvingen we het verslag, begin november ontvingen we de indicatie en ging de WLZ-aanvraag de deur uit. De eerste week van januari was het intakegesprek en de week daarop volgde de definitieve indicatie van het CIZ.

Principestrijd
Dat gesprek dreigde overigens nog even te ontaarden in een semantische discussie. Want volgens de CIZ mevrouw was de indicatie die ik had meegestuurd geen indicatie. Dat kwam even hard aan... had ik daar zó mijn best voor gedaan... Dus wilde ik zoiets niet zonder meer accepteren. Gelukkig realiseerde ik me nog net op tijd dat het niet handig was hier een principestrijd van te maken. Want een indicatie is pas een indicatie als er CENTRAAL INDICATIEORGAAN ZORG op staat. Al het andere zo leerde ik valt hooguit te betitelen als grondslag voor...